Everything is Broken

I helga var eg på field trip til Broken Hill i New South Wales. Det er ein gammal gruveby som ligg i såkalla rual area, eller outbacken om du vil. Det vil sei at det tok oss 13 timar med buss dit og at det er absolutt in the middle of nowwhere. Når du køyrer ser du berre tomt land i fleire timar. Dei fleste stader er det så tørt at dei ikkje kan dyrke noko der. Etter denne turen har i allefall eg endra min definisjon av bushen.

Å komme til Broken Hill var på ein måte som å komme 40 år tilbake i tid. På grunn av gruvedrifta er det faktisk ganske mange som bur her, og dei har både kafear, butikkar, hotell og sjølvsagt pokie plassar. Hotellet vi budde på var meir eit pensjonat frå 60-talet, i dusjen var det mangel på både vatn og trykk, men alt har jo sin sjarm. Vi blei advart mot den "brutale" lokalbefolkninga som består av mange gruvearbeidarar som ikkje er vant med å sjå så mange vakre jenter på ein gong. Den første kvelden var på ein Musisians Club med eit ganske dårlig band og mange pokie maskiner. Og setninga "jammen sjå på dei då, dei ser jo heilt normale ut, og dei har jo til å med fine kle" vart flittig brukt etterkvart som lokalbefolkninga vart oppservert.

Så snart ein kjem ut av sjølve "townen" kan du sjå langt langt avgarde, uten å sjå nokon ting. Dette er ein skulpurpark, der vi var å såg på solnedgangen. It was beautiful! Naturen er jo ikkje akkuratt det eg vil karaktarisere som vakker og det er jo ikkje noko spesielt å sjå i grunn. Likevel er det noko heilt spesiell opplevelse og det er noko heilt anna enn det eg er vant med.

Folk i bushen blir sjuke som andre folk. Då er det godt at dei har the flying doctors til å hjelpe seg. Dei flyg til deg berre dersom du befinn deg meir enn 4 timar frå næraste town. I gamle dagar gjekk det ein tv-serie om desse, litt usikker på om den blei sendt i Norge.

Vi besøkte også ei gammal nedlagt gruve og vi gjekk ned under jorda. Det var ganske langt og mørkt og litt skummelt. Her tok dei opp sølv og bly i si tid. Gruvearbeidarane på 1800-talet jobba 14 timar under jorda og hadde berre stearinlys og hakke og hjelpe seg med. I gruvene i Broken Hill hentar dei fortsatt opp bly, men det går vist litt nedover med industien der og, og dei blir kjøpt opp av kinesarane.

Mungo nasjonalpark er nesten litt som å vere i ørkenen. Her låg det ein gong ein stor innsjø, men den er tørka ut som dei fleste ting i dette landet. I Mungo har dei også funne ei veldig gammal dame begravd. Og dette beviser at det fans menneske her for 50 000 år sidan. Aboginaren som guida oss, hevda at difor at dei første menneska er herifrå. Han var litt sint på Afrika fordi alle trur at det er der vi kjem frå.

Så sa han også at alle blå auga og lyshåra ville dø ut og at om eit par hundre år ville alle vere asiatarar. Følte kanskje at det låg litt sånn på sida av det vi eigentleg var der for å lære!

Vi fekk også ridd ein liten tur på kamelane. Kamelane blei innført av afghanarane, og passar egentlig ikkje inn i den australske faunaen. Mannen på bilde eig kamelane og han kunne snakke uten å opne munnen!

Ein dag besøkte vi ein gard ute i gokk, og fekk sjå ein mann som klipte sauer. Det var jo sjølvsagt stas for alle amerikanarane som filma det heile. Eg tok bilde av alt skrotet som låg utanfor huset, gamle bilar og anna dritt. Dei har jo så mykje plass og det er sikkert langt å køyre til nærmaste dumpeplass. Dessuten er det vanskeleg å gøyme det bak ein haug!

Vi såg ein del på solnedgangen. Det er jo ikkje så mykje anna å gjere på!

Spøkelsesbyen Silvertown er ein gammal gruveby der det ikkje lenger bur noken. Her blei Mad Max filmane visst nok spelt inn. Idag er alle bygningane heritage lista.

Dette er alle som var med på turen. Gjennomgangstemaet på turen var mat, og vi blei fora stort sett heile tida.

Den siste dagen var vi på vinsmaking på ein vingard i Mildura (på toppen av staten Victoria for dei geografi interesserte) kl ti på morgonen, før vi køyrte den lange vegen tilbake til Melbourne.