The hardest part

Å vere sint på engelsk går rett å slett ikkje. Eg har prøvd fleire gonger men får det rett og slett ikkje til. I to av faga mine har eg til tider blitt ganske så irritert på enkelte fnisejenter som er 19 år men virkar som om dei er 14, og som stiller mange teite spørsmål. Og eg føler at eg er på ungdomsskulen og ikkje på Universitetet. Her om dagen brukte vi sikkert ein time på å gå igjennom korleis vi skal skrive eit essay og det var til og med i eit andreårs fag. Kanskje var det ein grunn til at vi måtte ta Ex. Phil likevel og det er mulig Universitetet i Bergen er inne på noko.

Så når eg blir frustrert og helde på å gå på veggane fordi folk tilsynelatande ikkje forstår det openbare og spør oppatt om det same fire gongar, skriv eg stygge ord på norsk i boka mi og prøver å tenke på vaflar og kvitveis. Dersom eg prøvar å forklare min frustrasjon eller somme tider sinne til nokon får eg det ikkje til, og dei forstår ikkje problemet.

No trur du kanskje at "Silje som student i Australia" difor er ei glans historie faglig sett, og at eg krusar igjennom kursa mine som ein surfar på ei perfekt bølgje. Eg må nok avkrefte dette. Historieklassen min består av alle desse smartutsjåande, kritisk tenkande, veltalande australske studentane som verkar å ikkje ha gjort anna enn å gå på Universitetet. Og når historielæraren min spør meg på veg heim frå ein felttur der vi har sett på "heritage" bygningar, om Norge hadde mange øydeleggelsar under krigen, veit eg no ikkje riktig kva eg skal svare.

Men med ein klasse beståande av berre Asiatarar, ein med berre australske jenter på 19 år, ein med berre utvekslingsstudentar med sans for det gode liv, og ein med dei kritisk tenkande glupe (jmfr. ovanfor) føler eg i grunn at eg har fått litt av alt. Uansett går det styggeleg fort mot slutten, og det skumle ordet på E er umåteleg nærare enn nokosinne. I skrivande stund er det 3 eksamenar og to store innleveringar att, og det heile skal føregå i løpet av dei neste 11 dagane.

Eg har i grunn alltid vore ein strukturert og planmessig person. Og det går opp for meg no at dette kjem av at eg hatar å stresse. Stress er slitsamt og får ein til å handle irrasjonelt. Likevel er stress noko eg kjem til å oppleve mykje av den neste ei og halve veka. Men stafett er stafett, utveksling er utveksling, og viss eg berre skulle sitte inne å lese heile tida kunne eg likegodt gjort det heime. Så eg bit tenna saman, kokar kaffi og tenker at prisen er verdt å betale. Trur eg skal greie meg ok, kanskje ok + (bortsett frå i det superseriøse historiefaget).