A new day has come

http://www.frokenfranzen.blogspot.com/

Honey, I'm home

Heim til mor

Då var eg ENDELIG heime i Viksdalen att. Barndommens dal. Og det er fantastisk godt. Det er så grønt og vakkert her. Og så frisk luft. Men på ein måte er det som om eg var her for ei veke sidan. Det er rart korleis ein raskt kjem tilbake til det gamle. Eg har ete grandiosa og kjøttkaker, leverpostei og fårepølse.

No er det vel på tide og legge ned denne bloggen, i og med at Silje ikkje lenger er at Monash. Kanskje lagar eg ein ny blogg der eg skriv om livet etter Australia. Ken veit. Uansett, takk til alle som har følgt meg på reisa. Håpar dokke har hatt det like kjekt som eg har!

Silje is back in Norway!

China girl

Ja no ER eg i Hong Kong og det er jo Kina sjølv om relationshipstatusen til Hong Kong er litt comlicated (no longer in a relationship with UK). Hong Kong er for det første veldig varmt heile tida. La meg minne om at eg kjem rett frå vinter. Det er altfor mykje folk overalt og ganske stressande. Alle er veldig effektive. Thankyoubye kjem utan pust i mellom. Og det er butikkar alle plassar, med mykje jalla og bling bling. Men Hong Kong er likevel OK + for eit par dagar.

Eg seier som Rybak: Kom å møt meg på Gardemoen søndag kl 11.00. I motsetning til han har eg allereie snakka med Oslo Lufthavn og dei trudde dei skulle klare og ta imot alle. Dei hadde jo ein lita øving på dette tidligare i år.

We'll meet again

Så var det tid for å ta farvel med Australia og legge på heimveg etter godt og vel 5 månader. Eg har hatt eit veldig bra opphald og eg vil utan å nøle ta i bruk klisjear som: eg har lært mykje, eg har sett mykje, eg har opplevd mykje, eg har erfart mykje, eg har møtt mykje kjekke og rare menneske, eg har utvida min horisont og forstått litt meir av korleis verda fungerar. Men for å ikkje drepe deg meir enn nødvendig med slikt vil eg gå over til å fokusere på kor forferdelig mykje eg gledar meg til å komme heim no, og til å sjå nettopp DEG igjen (untatt om du berre er ein random person som les denne bloggen).

Kjære Australia, på mange måtar var du slett ikkje som eg trudde, men på mange måtar levde du veldig opp til forventningane. Du kan i grunn tilby det meste som er og tilby. Du er veldig vennlig og avslappa og det er vanskeleg og ikkje like deg.

Beklagar Australia, eg har brukt altfor masse vatn og slept ut litt mykje CO2, men eg la igjen litt penga så eg håpar det går bra. We'll meet again, don't know where, don't know when. See you love, see you mate!

Country House

Idag var eg på besøk til ei australsk jente frå klassen min og ble tatt med som turist rundt omkring i området. Det var stas. På bilde er meg, Jess og søstra hennar.

Først tok vi Puffing Billy, eit 100 år gammalt damptog. Det er visst nok om å gjere å sitte med føtene utanfor slik som som på bilde over. Men det var litt kaldt. Kvar gong vi køyrte forbi noken folk måtte vi vinke med flagga. Plutselig køyrte vi over ei gammal trebru som såg skikkelig rotna ut og eg var sikker på den skulle dette ned.

Så var eg for første gong heime hjå ein australsk familie og åt lunsj. Den besto av graskarsuppe og pai. Etterpå tvinga faren i huset meg til å smake vegimite, eit typisk australsk pålegg som alle visstnok et. Det smakte HEILT forferdeleg. Ei blanding av hapå og pianøttsmør som er salta, berre at det er ti gongar eklare.

Dei hadde eit kjempefint gammaldags hus med mange antikvitetar, og hagen var veldig idyllisk med plantar og trefigurar som i Amelie filmen. I grunn litt som ein forestiller seg ein australsk heim på landet skal vere, men i realiteten er det berre mindretalet som bur slik. Det var grøne bakkar og langt mellom husa. Jammen gikk det ikkje kyr og beita der og. Så hadde dei disse og trampoline, og vi spelte footie på bøen til naboen. Faren til Jess snakka ganske utydelig og hadde kjeledress og skjegg (det siste avsnittet høyres ut som ein skildring av min eigen heimstad og når eg les det igjen slår det meg at NO har eg vore for lenge vekke!).

Men det beste av alt var pianoet som dei hadde. Det såg ut som eit heilt vanlig gammalt piano, men spelte av seg sjølv om du trykte på pedalane. Det hadde nemlig ein rull ein kunne sette på med hakk i som fekk dei rette strengane på baksida til å bevege seg, og slik spelte det av seg sjølv. Så då kunne ein berre sitte der og pumpe med føtene og late som ein spelte. Ved å bytte rull kunne du bytte sang. Det var visstnok importert frå USA for lenge sidan. SÅNN VIL EG OG HA!

Etterpå mata vi typiske australske fuglar i Dandanong Rangers og tok ein tur i skogen og såg noken skikkelig store tre, både I FORHOLD til både breidd og høgd.

Winter Wonderland

Den siste veka har eg, Ingebjørg og Kamilla vore i New Zealand. Eit veldig vakkert land som minner veldig om Norge, men uheldigvis ganske kaldt akkurat no ettersom det er vinter. Turen var heller ikkje utan komplikasjonar. Det heile starta med at vi nesten ikkje rakk flyet fordi vi mangla dokumentasjon på at vi hadde retur billett frå landet. Ein kan jo ikkje sleppe nokon inn i landet uten å vite at dei skal ut igjen liksom, det skulle tatt seg ut. Vi hadde sjølvsagt ikkje tenkt på dette ettersom vi trudde at Australia og New Zealand er samme greia! Vi måtte springe til den andre sida av flyplassen for å skaffe oss denne utskrifta, for vi skulle sjølvsagt fly med eit anna selskap heimigjen. Undertegna var vel mildt sagt stressa og hadde høg puls og blosmak i munnen. Men på flyet kom vi.

Etter ei natt i Christchurch bestemte vi oss for å leige bil å køyre nedover til Queensland. Det var veldig mykje vakker natur å sjå på vegen ned. Men igjen møtte vi store utfordringar (ikkje problem, berre utfordringar). Det var nemlig snø over fjellovergangane. Problemet (ikkje utfordinga) til dette landet slik eg ser det er at dei ikkje har høyrt om vinterdekk. Dei oppererar nemlig med kjettingar, men desse kan ikkje brukast dersom veien ikkje er dekka av snø. Eg måtte sette meg bak rattet og bruke mine Rørvikfjellet første juledag skills. Og fram kom vi i god behald, sjølv om blotrykket låg over gjennomsnittet.

For å ungå vidare problem bestemte vi oss for å ta bussen tilbake igjen etter og ha vore i Queenstown nokre dagar. Lettare sagt enn gjort. Snøen ga oss utfordringar nok ein gong, og vinterdekk mangel ga oss PROBLEM. Ein busstur som skulle ta 6 timar tok 12 på grunn av diverse omvegar. Men det verste var når bussen begynte å skli sidelangs ned ein ganske bratt bakke, og sjåføren etter altfor lang tid tilslutt bestemte seg for å sette på kjettingane. Då hadde han allereie snakka i telefonen med den andre bussjåføren og spurt: -Kor lang er denne bakken eigentleg?" På dette tidspunket var eg seriøst redd.

Latterleg lite snø byr på store utfordringar. Kan noken vendligst ta ansvar for å intrudusere vinterdekk til desse folka?

Ei av jentene på bussen var frå Australia og hadde aldri sett snø i sitt liv. Ho forsto ikkje kvifor vi kunne sitte i ro inne i bussen når det SNØA ute.

Men no skal ein sjølvsagt ikkje berre legge vekt på alt det negative med turen (har forresten ikkje sagt noke om at Kamilla fekk fartsbot). Kamilla fekk hoppa i fallskjerm uten ytre skader, medan eg og Ingebjørg hadde nok med å ta ein skiheis og køyre ein akebrettliknande bil ned att. Vi reid på hest i omgjevelsane til Ringenes Herre filmen. Det var ganske så kjekt sjølv om eg ikkje kunne føle føtene mine etterpå på grunn av kulda. Vi fekk sett mykje fin natur som minte oss om vart O kjære fedreland.

JA for det var ganske kaldt og eg er FULLSTENDIG klar over at det er 30 grader heime no, men gilt var det no likevel.

Dei andre fekk erta meg ein del fordi eg blir litt gretten når eg ikkje får mat eller må tisse eller er trøtt. Men så fekk Ingebjørg også gjennomgå ein del fordi ho er bitte bitte bitte bittelitt gneten, og alltid reknar om pengar. Kallenamn som Gnetnebjørg og Valutabjørg vart flittig brukt. Men ho var no jammen god å ha når skyldingsen skulle gjerast opp (jadå Gunnhild vi kallar det fortsatt det). Reknebjørg er også Flinkebjørg:)

Fjella på New Zealand virkar mykje større enn fjella heime. Kanskje litt fordi dei er det. Kanskje litt fordi det er ganske flatt ellers og så plutselig kjem det store fjell. Heime har vi jo bakkar, dalar og mindre fjell rundt dei store. Det var oogså litt rart å sjå palmar og fjell med snø i same augesyn.

Vi fekk også sett havet og noken galninga som surfa i kulden. For å ikkje snakke om noken veldig fotogene måsar.

Skulle ha vore der lenger, men ein får ta det att ein anna gong, kanskje om SOMMAREN!

Ingebjørg for tilbake til Brisbane, eg og Kamilla til Melbourne for dei tre siste dagane her. Det blei plutselig veldig godt og varmt med 7 grader.

High Speed

Dei tre siste vekene har det vore mykje reising fram og tilbake. Her er noken smakebitar.



Fargerike naust utanfor Melbourne.



Random surfers i Sydney.

Endelig i Syden!

Randi smakar tim tams for første gong, og ho LIKAR det!

Road trip

Great Ocean Road

Ingebjørg slappar av framfor peisen.

PS: Takk til Randi for bilder.

Only one road

Torsdag la Silje, Randi, Kamilla og Ingebjørg (som hadde tatt turen nedover) ut på road trip, nærmare bestemt Great Ocean Road som går på botnen av Australia, frå Melbourne og østover. Dei tolv apostlane som no berre er ni var eit av høgdepunkta. Turen vil i det vidare bli oppsummert i stikkordsform.

Vi såg også ville koalaer og kengeruar. Kamilla var flink til å køyre bil. Silje var ikkje så flink med GPS, men Randi blei etterkvart god venn med Liv frå Sunnmøre. Ingbjørg hadde kontrollen på fakta om plassane vi passerte mykje takka eit blad ho fann på hostellet som egentlig var eit godt gamaldags bygdepensjonat. Rødbetar og egg på hamburgeren er ikkje så godt. Dårlig stemning kan fiksas med litt kaffi, mat og ein tur på do. Vassendengutane er fin road trip musikk. Folk på leirskule er bråkete når andre vil sove. Ingen bør gå frå bordet før Ingebjørg er ferdig å ete (ja Silje og Randi ete altfor fort). Hoppebilde kan ein aldri få nok av (takk Kamilla igjen).

Walking on Sunshine

Ferden gjekk vidare til Sydney og god været smilte til oss. Ja eg har vore der før men hadde ikkje noke i mot og reise ein gong til. Dei vanlege sight-seeing tinga vart gjort igjen. Og vi var på klassisk konsert i operahuset. Viviann, du ville vore stolt av oss!

Akvariet og dyrehagen fekk også eit besøk. For første gang såg eg ein kengeru med ein liten joey i lommen.

Shopping var i grunn eit gjennomgangstema på heile besøket, og diverse skatte, ferie og andre pengar fekk køyrt seg.

Ein dag tok vi turen til Mainly og fekk solnedgang over operahuset og brua på veg inn igjen til byen. Vi traff ei gammal dame som prata heile ferjeturen om livet sitt og plassa ho hadde reist. Når vi skulle gå av oppdaga vi at mannen sat inne. Ho sa det var viktig å halde kontakten med gamle vener og det sa vi oss einige i.

Randi fekk smakt sushi og sa det va heilt ok. Hoppebilde blei det sjølvsagt også tid til. Dette er Silje og Bondi beach.

Og alle var einige om at det hadde vore ein fin tur.

All at Sea/ Crocodile rock

Dårlig oppdatering på bloggen i det siste skyldast at eg nesten ikkje har vore heime dei to siste vekene. Etter tre dagars sight-seeing i Melbourne med turisten Randi gjekk turen vidare til Cairns i Queensland og opp til Port Douglas.

Å reise frå Melbourne til Cairns er omlag like langt som frå Norge til Gran Canaria, noke som fekk gjesten frå Norge til å forstå kor stort Australia eigentlig er. Og det er på ein måte som Syden fordi alt er jo omvent på den nederste halvkula. Det betyr at i sør er det kaldt og i nord er det varmt. Det var deilig å reise frå 6 grader og vinter til 25 grader og sommar. Syden (eller Norden om du vil) har andre typar palmar, tropisk klima, varme strender og sjølvsagt turistar og jalla butikkar.

Port Douglas er ein av inngansportane til Great Barrier Reef, og revet skal vist vere på sitt finaste her oppe. Vi hadde egentlig tenkt å dykke, men lot oss overtale til å snorkle fordi korallane uansett er på overflata av havet. Først måtte vi ta båt i fleire timar ut på havet. Med TO sjøsjuketablettar innabords ungjekk vi dei same ubehageligheitene som sist. På vegen tilbake tok eg to nye og følte meg veldig trøtt og søvnig, men akk så lykkelig for å sleppe å smake den same lunsjen to gongar.

Midt ute på opne havet fann vi revet og det var heilt fantastisk stilig. Nemo og vennene hans var der og, og ein del andre rare plantar og dyr. Og Silje og Randi såg bra ut i våtdrakt og snorkelmaske (jamfør bilete ovanfor).

Queensland og forsovidt Australia er i grunn kjent for tre ting: Great Barrier Reef, strendene og regnskogen. Vi fekk sjølvsagt med oss alle tre. Etter ein halv dag på stranda som gjorde godt for kvite kropppar, var det Mosmann regnskogen som stod for tur. Her bada vi i den kalde ferskvatn elva som likna litt på Neselva berre at den hadde fiskar. Så slepte vi laus eventyraren i oss og reiste på krokodille safari med båt på ei heilt anna elv eit stykke unna (for å gjere det klart: den første elva var altfor kald for krokodillene). Og JA vi såg krokodillene, og fytti fytti fytti dei va store.

You got a friend

Idag kom Randi til Australia. Det var heilt ubeskrivelig kjekt å sjå ho igjen, og jammen blei det ikkje sol også. Vi brukte dagen i botanisk hage, på Melbourne Museum og vi var oppe i den høgaste bygningen i Melbourne med utsikt over heile byen.

Dei neste dagane er sjølvsagt fullpakka med sight-seeing planar. Randi må berre sove litt og venne seg til dag og natt på riktig plass. Det gjer ho no.

Ellers vil eg også gjerne sei at i går åt eg kengeru og det var kjempegodt, faktisk!

Idag åt vi TORO gryterett som Randi hadde med. Det er sjølvsagt alltid ein hit, akuratt som då vi var 16 og budde i Leirbrekka. Canadiarane var ivrige tilskodarar.

Ut mot havet

Nok ein nasjonalpark har blitt besøkt, og nok ein gong har vi leigd bil uten å skade verken oss sjølv eller bilen. Litt dårlig stemning var likevel å finne på starten av reisa, mykje grunna at ein enkelt deltakar hadde forsove seg. Men dette ordna seg raskt etter litt kaffi, ein riktig innstilt GPS og ein litt sein men dyktig sjåfør på plass i førarsetet.

Denne gongen var det Wilsons Promontory National Park som sto for tur. Flotte fjell og natur, og sjølvsagt strender heilt nederst på tuppen av Victoria, 3 timars køyretur frå Melbourne. Kengeruar, wallabies og søte wombats var å sjå rundt omkring.

Og EG køyrte faktisk bilen eit lite stykke også. Sjølvsagt langt ute på landet der det ikkje var nokon andre bilar (jamfør tidlegare inlegg om å køyre opp på coopen og ned igjen). Litt vanskeleg å hugse på at ein skal køyre på venstre sida også etter ein har køyrt ut i eit kryss, men som sagt ingen andre bilar, so no stress i joggedress.

Utsikt frå toppen av fjellet som vi gjekk på. Lufta var fresh!

Skippy Theme

Eg og Kamilla tok på vår første feriedag turen til The Gramphians. Det er ein nasjonalpark 3 timar frå Melbourne med ein ganske kjent fjellformasjon. Ikkje det heilt store for oss normenn, men vert eit besøk likevel. Vi var blant anna på ein liten "hike" og enda opp langt framfor dei andre som hadde store problem med å gå på alle steinane på stien, huff så vanskelig. Etterpå fekk vi høyre frå den japanske dama som var med at vi va "good walkers". Jo takk for den!

No ser eg atter slike fjell og dalar..

Det var kjekt å komme seg litt ut i naturen igjen itte gammalt, og kjenne på litt bakkar og slikt!
Vi var innom eit Aboriginal Museum. Så såg vi på ein foss som var heilt ok. Men det aller kjekkaste var å helse på kengeruane som levde fritt rundt omkring. Her ligg dei å solar seg.

Oh Happy Day

Då var min utdannelse på Monash University fullført, og eg har lagt bak meg ei veke med om ikkje blod, om ikkje tårer, i allefall svette, lite søvn, mange bekymringa og nokon tunge stunder. Men no er alt skreve og levert og signert!

Dersom vi antar at eg har stått på alt som er å stå på (og det gjer vi jo) reiser eg jammen heim med ein bachelor grad i bagasjen, og det er no ikkje verst berre det.

Så no er det tid for å bruke opp resten av pengane, og få må seg mest mulig før eg set meg på flyet heim om ein månad! Om ei veke får eg besøk av Randi og det gledar eg meg veldig til:)

Siste dag på Clyton Campus. Tilbake til Nygårdshøyden!

Ja vi elsker

Frile, Freia, Hansa, fjell, gylle, laks, Tine, fårepølse, kvitveis, Lerum, lam, Lepsyl, NRK, Grandiosa, fiskepudding, GO Morgon jogurt, nyslått gras, raspekake.

Ein blir i grunn litt nasjonalromantisk av å vere langt vekke å sjå sitt eige land frå utsida.

-Har dokke blitt meir bevist på og stolte av dokka eige land etter at de kom hit? spør læraren min i contemporary Australia.

–Ja, svarar eg.
-That’s just because you guys won the Eurovision!

Men eg elskar no Norge uansett eg!





Ikkje rart at Tidemand og Gude malte litt når dei var i Tyskland.