Nesten så langt vekk det er mogeleg å komme frå fedrelandet, feira eg i år nasjonaldagen. Det heile starta med Gudsteneste på den svenske sjømannskyrkja i Melbourne. Sjølv om kyrkja er svensk var presten og konsulen norsk, og alt som kunne krype å gå av Nordmenn i Melbourne var på plass. Mange hadde kledd seg i lusekofter, Mariusgensar og topplue. Nokre hadde bunad.
Folk i alle aldrar var til stades. Ved sidan av meg sat ei dame som sa ho var frå Selje i Nordfjord, men ho hadde budd i Australia i 57 år. Etter at vi hadde hatt barnedåp, sunge fagert er landet og Fedrelandssalmen, og eg hadde irritert meg maksimalt over spelinga til organisten, var det klart for å gjere det norskaste av alt, nemleg gå i tog.
Eit innleigd australsk brassband spelte "Ja vi elsker" og alle var godt fornøgd. Etter at helsinga frå King Harald og Queen Sonja var lest opp masjerte vi nedover veien, med politieskorte i front.
Etter omlag ti minuttar snudde vi og gjekk tilbake.
Pølse med brød, kaker og kaffi vart servert og ungane hadde leikar.
Men ikkje alt var som det bruka å vere. På bakken låg det gule og visne blad og omgjevnadane var kledt i haustfargar. På første nasjonaldag i eit framant land gjekk tankane tilbake til flosshattar, buekorps og Nystemten, for ikkje å snakke om grøne bjørkekvister, gyllelukt og nypynta gymsal. Og ei nystrøken skjorte, klingande sølgjer og ull som klør, men også varmar på beina.
På Federation Square midt i Melbourne, var det for tredje året på rad (eller noke sånt), norske flagg på alle stenger. Stilig eller ka? Takk til Kamilla for bilde.
Om kvelden var det fest med ANSA og tre rettarts middag. Norske produkt og mat blei lodda ut. Og eg klarte å overtale ein danske til å gje meg ein pakke TORO betasuppe som han hadde vunne. Som han sa: "Det er jo berre suppe". Joda, du om det.
Ei innhaldsrik og nasjonalistisk helg, har fått meg til å lengte heim til fedrelandet. I staden for å skrive oppgåve finn eg meg sjølv sittande å sjå på nett-tv med tog, kongefamilie og Alexander Rybak. "Ingen andre stader er som Bergen på 17. Mai" i følgje Hermann Friele. Eg leitar etter Sirenene i toget, og ser at ein skyfri himmel og vind fekk flagga til å blafre friskt i Sogn og Fjordane. Men kvardagen kjem vel tilbake for dykk der heime også, og diskusjonen om kven som skal arrangere neste års finale har allereie starta.
Og eg lengtar so tidt, dette landet å sjå,
og det dreg meg so blidt, når eg langt er ifrå.
Med den vaknande vår vert min saknad so sår,
so mest gråta, mest gråta eg kan.
Å eg minnest, eg minnest so vel dette land!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar