Fairytale

For første gong i heile mitt liv (kanskje bortsett frå mitt første leveår, då eg tvilar sterkt på at eg fekk med meg showet i Grieghallen frå vogga) fekk eg i år ikkje sett den O store Eurovisjon Finalen. Internettet mitt er ganske treigt og hakkette så eg fann etter ei lang vurdering ut at det var lite vits å stå opp kl 5 for å prøve å sjå det.

Å jammen trur du ikkje, akkuratt dette året, jo då skulle Norge gå av med seieren. Og eg gjekk glipp av heile greia, fordi eg sov.

Ei viktig fellesoppleving i nasjonen sitt liv gjekk tapt, og eg føler det her er på sin plass å sitere frå semesteroppgåva mi som eg skreiv i fjord:

"Den nasjonale samhøyrsla oppstår som ein aning om at vi ser og lyttar saman med dei andre. Som om vi var på same stad og tok del i same situasjon. Fjernsynet gjev oss også ei kollektiv stadfesting på at vi er ein del av samfunnet. I dette ligg eit motiv for å følgje med, sjølv på program ein ikkje eigentleg er interessert i. Ved å sjå på desse programma har ein inntrykk av å halde kontakten med sine landsmenn (Johansen 2001:378-379)".

Eg føler meg i dag utanfor det nasjonale fellesskapet. Og sjølv om eg kan sjå reprisen, blir det aldri det same.

Autralia er som kjent ikkje i Europa og tar det heile med stor ro. For nokon dagar sidan beskreiv ei australsk avis det slik: "Swine flu has given way to an annual fever sweeping Europe- the Eurovision Song Contest".

Jaja GRATULERER då Rybak. Neste år er både eg og heile Eurivisjonen i Norge, og då skal INGENTING få stoppe meg.